Przejście w Tatrach

W literaturze widnieją dwie drogi prowadzące wybraną formacją. Obie opisane raczej średnio. Postanowiliśmy zacząć na samych piargach (a nie na wielkim zachodzie odcinającym właściwą ścianę od dolnych płyt polodowcowych) u samego wylotu Widłowego Żlebu. Wspinając się na lewo od białego cieku wodnego (http://tatry.przejscia.pl/pl/node/2119) dotarliśmy do skalnej depresji prowadzącej między dwoma stromymi kosówkowymi grzędami. Z czasem przerodziła się ona w trawiasty żleb doprowadzający pod spory przewieszony próg zbudowany z wielkich zaklinowanych bloków, który pokonaliśmy od prawej strony. Powyżej progu znów trawiasta depresja doprowadza na małe siodełko (nieco na lewo), nad którym zaczyna się skalna część filara. Z dużym prawdopodobieństwem szliśmy zatem tak jak droga słowacka z 1973 roku (WC6/8). Od wspomnianego siodełka począwszy obie drogi, słowacka, jak i wcześniejsza polska z 1967 roku (WC6/9), prowadzą już razem ostrzem filara. Kilkadziesiąt metrów wyżej przejście zagradza spory wywieszający się omszały uskok. Polska droga prowadzi przez niego (V+, A0), a słowacka wraz z wariantem polskiej raczej omija go od prawej strony. Jakiś czas później pojawia się kolejny, pozornie dość łatwo wyglądający uskok. Do myślenia dają jednak haki tkwiące u jego podstawy (łącznie chyba cztery). Na polskim schemacie widnieje tam IV, Na słowackim trudno stwierdzić, ale IV+ bądź V. W mojej ocenie solidne V+. Podsumowując, ciekawa długa (prawie 400m przewyższenia) droga w całkiem dobrej jakości skale, bez kosówek i bez nadmiaru trawy. Początek na sztywno, potem lotna, dolna połowa filara na sztywno, po przejściu V+ ścianki znów lotna do szczytu.