Przejście w Tatrach

Lewym Filarem południowej ściany prowadzą dwie niezależne drogi. Słowacka z 1956 roku (WC9/102) oraz polska z 1971 (WC9/103). Według Włodka Cywińskiego różnice w ich przebiegu są minimalne, a w wycenie wynikają po prostu z subiektywizmu. Według mnie w dolnej części ściany drogi te prowadzą jednak zupełnie niezależnie. Depresja startowa jest w ich przypadku wspólna, ale po dotarciu pod pierwszą przewieszkę drogi się rozchodzą. Skłodowski, czyli polska droga omija ją po prawej stronie i idzie prosto w górę pod wyraźny ciąg okapów (dobrze widoczny spod ściany), przez który przebija się w ich najsłabszym punkcie (jedyna ewidentna wyrwa). Wersja słowacka prawodpodobnie idzie dalej depresją startową (w której to znajdują się opisane tam trzy przewieszki) i dopiero sporo wyżej łączy się ze Skłodowskim. Wracając do polskiej drogi wbrew słowom autora pierwsze wyciągi nie zachwycają jakością skały. Dopiero od połowy wysokości ściany skała staje się całkiem przyjemna, a eksponowane ostrze filara również bardzo estetyczne. Ogólnie rzecz biorąc droga raczej na rozwspinanie, gdy ktoś szuka ciekawego sposobu na zdobycie Ciężkiej Turni.