Przejście w Tatrach

Idealna droga na wspinaczkowe ostatki w Tatrach – ładna, logiczna i słoneczna linia , biegnąca monumentalnymi płytami, oferująca przyjemne, estetyczne wspinanie. Jak to powiedział partner – „czasem miło się tak zrelaksować!”. Drogę pokonujemy mniej popularnym wariantem VI (17A wg. Master Topo GG), który polecam, ze względu na fajne, wspinanie w wyrównanych trudnościach: https://www.facebook.com/photo/?fbid=8911895125538756&set=pcb.8911922882202647 L1 (IV): Startujemy narzucającym się zacięciem w charakterystycznym graniastosłupie skalnym (na lewo od najpopularniejszego wariantu), następnie diagonalną rysą z odchyleniem na lewo dochodzimy pod wielką płytę powyżej i trawersujemy kilka metrów w lewo do wygodnego miejsca na stanowisko (jeden hak, z łatwością można coś dołożyć). (20m) L2 (VI): Ze stanowiska skośnie w prawo pod widoczne stalowe kolucho na haku, następnie płytą do góry z lekkim odchyleniem na lewo – droga sama się narzuca, bo w logiczny sposób rozwiązuję płytę szukając łatwości. Po drodze kilka haków, ale asekuracja cały czas doskonała. Dochodzimy pod wygodne stanowisko i dalej kontynuujemy oryginalną linią. Jeśli chodzi o wycenę to wpisuje się ona w ogólną charakterystykę drogi i jest raczej łatwiej niż trudniej. Trudności VI jak są to raczej punktowo, ale cały wyciąg oferuje świetne, wyrównane wspinanie. Ze względy na zdecydowanie mniejszą popularność skała jest nieco porośnięta, więc trzeba tędy napierać, by to zmienić ;) (40m) Górną płytę będącą wizytówką Štáflovki przedłużamy o oryginalny wariant Stanisławskiego (przepiękna lita płyta z odpęknięciem z lewej (III) wychodzi w ten sposób niemal 60m. Dalej żywczyk filarem Świerza i granią na szczyt.