Przejście w Tatrach

Droga WHP 2194 na ścianie z wielką historią. Nieco schowana, w cieniu olbrzymich sąsiadów, choć równie pokaźna i piękna. Zupełne odludzie mimo pięknego słonecznego dnia i niesamowite uczucie małości człowieka kluczącego w ścianie potężnego Jaworowego Muru. Z jednej strony dziwi fakt, że tak rzadko ktoś tu bywa, z drugiej raduje się serce, że są jeszcze takie miejsca, do których większość, nie wiedzieć czemu, jakby nie chciała zaglądać. Samotnie, asekuracja (z wyjątkiem kilku łatwych odcinków) do "bardzo stromych płyt". Na drodze tylko dwa haki, ale to raczej zaleta niż wada - jeden w C na prawo na piarżystej płaśni, drugi w D na prawo przed rysą utworzoną z bloków (wyjęty ręką). W ścianie wyjątkowo sucho, więc wspinałem się dnem komina z wyjątkiem ostatnich kilku metrów ("nasiąkły wodą mech") - bardzo ładne i lite wspinanie. Odcinek drogi tuż powyżej "wielkiego kroku" kruchy i ryzykowny, ale asekuracja przyzwoita. Sam "krok", w moim odczuciu, dość przyjemny, ale to pewnie subiektywne odczucie związane z jaskiniowym doświadczeniem (dobra asekuracja w rysie na przeciwległej ścianie, nieco po lewej stronie). Na całej drodze asekuracja bardzo przyzwoita, haki przydatne. Zejście z wierzchołka częściowo drogą WHP 2196 (Komarnicki - Martin, II), reszta swoimi wariantami. Niby to tylko "dwójka", ale jednak dość wymagająca zwłaszcza, gdy nie chce się zbyt szybko schodzić w kierunku żlebu z Rozdziela (dużo śniegu) - dużo traw i kruchego terenu. Opis też mało precyzyjny. Po drodze dwa zjazdy po 15 m. Ze szczytu do wylotu żlebu Rozdziela 2 godz.