Przejście w Tatrach

Powstanie drogi Przewodników Spiskich to jedno z najciekawszych niedocenianych wydarzeń w taternictwie z początku XX wieku. Był rok 1907 i od strony południowej istniała tylko jedna droga na szczyt, a mianowicie droga Haberleina. Zatem samo poprowadzenie drugiej drogi było ważnym wydarzeniem, natomiast skład osobowy jest z mojej perspektywy wręcz sensacją. Pięciu przewodników górskich otwiera nową drogę w ramach wolnego czasu. To się po prostu nie mieści w głowie :). A gdzie w tym wszystkim były pieniądze? No dobra dość sarkazmu. Droga powstała, jednak jej opis nie był dostępny, stąd między innymi omyłkowe powstanie drogi Świerza, gdyż w zamyśle miało to być jedynie powtórzenie drogi przewodników. Z czasem pojawił się opis i wycena III. Stan rzeczy zmienił się po II wojnie, a drodze ze względu na obryw zaczęto przypisywać nową wycenę V. Współcześnie jednak nikt tam nie bywa, więc żadnych wiarygodnych informacji nie idzie znaleźć.Droga prowadzi wielką depresją spadającą z samego wierzchołka na piargi tuż na lewo od wielkiej płyty i wielkiego obrywu. Pierwszy odcinek ma wspólny z Haberleinem, a po jego odejściu w prawo prowadzi dalej depresją do miejsca, gdzie się ona wyraźnie zwężą. Tu należy pójść w lewo na półkę na żebrze i nim w górę bliżej nieokreśloną liczbę metrów do trawersu w prawo. Pierwsza okazja narzuca się już po jakiś 8m, ale kruchy trawers w prawo doprowadza od opuszczonej chwilę wcześniej depresji i jest to zapych (po dotarciu do niej da się jeszcze przejść kilka metrów w górę i świat kończy się niełatwą gładką płytą po lewej, stan z wycofów?). Druga okazja, tym razem właściwa znajduje się kolejne kilka metrów wyżej. Trawers w prawo jest zgodny z opisem, jednakże nie wykazuje sugerowanych trudności. To tu miała się zmienić konfiguracja terenu i III zamienić na V. Trawers jest lity i III. Doprowadza nad wspomnianą wcześniej przy wariancie zapychowym gładką płytę. Wyżej depresja przechodzi w głęboki komin. Łatwo do jego wnętrza, a dużą przewieszkę omija się III od lewej strony (z niższa wydaje się tam trudno). Powyżej niej dociera się na skraj Górnego Trawnika, gdzie droga oficjalnie ma łączyć się z Haberleinem i nim wyprowadzać na szczyt. Przy takiej konfiguracji uważam, że trudność drogi się nie zmieniła i to po prostu III. Istnieje jednak logiczna możliwość kontynuowania depresją do samego wierzchołka (co nie jest zgodne z opisami drogi, ale często jest tak wrysowywane w rózne topo). Wówczas nad Górnym Trawnikiem idzie się wąską ryską w płycie (ok. IV), po czym przez przewieszkę na łatwy teren (V-). Wówczas wycena podawana w przewodnikach staje się adekwatna, jednakże wzrost tej wyceny miał mieć związek z obrywem i dotyczyć niższego fragmentu, a to się nie zgadza. Podsumowując, droga oryginalnymi wariantami jest według mnie nadal III, prostowanie jest za V-, a historia z obrywem zwiększającym trudność jest zagadką. Z wierzchołka zszedłem granią na Białą Ławkę (wariantami za III przez Ząb Jurzycy i Ząb Englischa).