Przejście w Tatrach

Po wejściu kombinacją Sawicki-Prawy Stanisławski (http://tatry.przejscia.pl/pl/node/5360) zejście na piargi drogą Róży (GG droga 8). Na etapie przewodnika Paryskiego droga ta była wyłącznie jednym z wielu wariantów do drogi Świerza (WHP153B oraz WHP152F). Takie były czasy, natomiast problem w tym, że z drogą Świerza ma ona jeden punkt wspólny i jest nim... przecięcie się obu dróg. Stąd też doskonały pomysł Grzegorza Głazka by zrobić z tego samodzielną drogę. Co prawda zrobiona została w 1943 przez aż czwórkowy zespół (w składzie: Róża Drojecka, Zofia Radwańska-Paryska, Henryk Czarnocki, Czesław Mierzejewski), jednakże całkowicie popieram koncept Grzegorza by upamiętnić z tego grona akurat Różę Drojecką. Sama droga składa się z dwóch niezależnych części o wybitnie różnym charakterze. Górna część (do przecięcia ze Świerzem) to piękne III wspinanie. Po zejściu tego fragmentu, trzeba podejść nieco w górę na Siodełko Świerza, gdzie zaczyna się dolna część. Jest ona niestety, kruchawa, przetykana trawą i nie całkiem bezpieczna. Do zejścia jest nieco wypychająca IV załupa, po czym po osiągnięciu małego siodełka (po jego drugiej stronie prowadzi dół Świerza) trzeba skręcić w prawo by przez przewieszony prożek (niebezpieczny głaz u góry) lub lepiej przez przewieszką na lewo orograficznie osiągnąć dno Środkowej Depresji, którą w dół już litym teren na piargi. Udało mi się jedno dnia zejść zarówno drogą Róży, jak i Świerza i mam jedno przemyślenie. Najkorzystniejsza do zejście jest kombinacja góry drogi Róży i dołu Świerza. Wówczas mamy maksymalizację litej skały, przy minimalizacji kruszyzny i trawy.