Przejście w Tatrach

Do początku lat 50 ubiegłego wieku na południowej ścianie Kieżmarskiego Szczytu powstało pięć dróg. Pierwszą z 1912 roku jest prawy filar zwany Filarem Grosza (tak, tak, to jest Filar Grosza, a nie pn.-zach. żebro Małego Kieżmarskiego). Drugą poprowadzoną środkowym filarem jest droga Birkenmajera z 1930 roku. Rok później poprowadzony został lewy filar, dziś zwany Filarem Mogilnickiego, choć bez ściany czołowej (wejście nastąpiło z Cmentarzyska). Zatem przed wojną skupiono się na największych wypukłościach. W nowej rzeczywistości jako pierwszy ścianą zainteresował się Arno Puškáš, który w 1948 roku przeszedł lewą (Lewy Puškáš), a rok później prawą depresję ściany (Prawy Puškáš). Później do 1967 roku poza nowymi krótkimi wariantami w zasadzie niewiele się działo. Stąd też wymienione pięć dróg stanowi pewien historyczny kanon pierwszych pięćdziesięciu lat eksploracji południowej ściany. Stąd też Kieżmarski Kwintet to po prostu przejście ich wszystkich w ciągu. Południowa ściana, jak wiele innych, nie trzyma "trudności" do szczytu. Ostatnie sto kilkadziesiąt metrów w pionie to w zasadzie teren turystyczny. Z jednej strony by nie uprawiać fikcji "klepania wierzchołka" dla "zasady", a z drugiej strony by ciągle wspinać się w kierunku szczytu i osiągnąć go na sam koniec, przyjąłem punkt o kocie wysokościowej 2400mnpm (patrz fototopo południowej ściany Grzegorza Głazka) na Filarze Grosza (tzw. Uskok VII), jako miejsce zawracania. Ma on istotną cechę, bo zrobione przeze mnie cztery drogi kończą swoje trudności poniżej, a dodatkowym atutem jest jego jednoznaczność. Zatem przechodząc do szczegółów. Rozpocząłem od Prawego Puškáša (WHP3334, V, 50minut do punktu 2400). Po 10-minutowej przerwie ruszyłem w dól Filarem Grosza (WHP3332, IV, 1h10min). Po 15-minutowej przerwie na piargach udałem się na Birkenmajera (WHP3336, IV, 45min do punktu 2400), po czym od razu z punktu 2400 rozpocząłem zejście Lewym Puškášem (WHP3341, IV, 50min). Na piargach spędziłem 25 minut, po czym rozpocząłem ostatnią drogę Filarem Mogilnickiego. Oryginalna linia rozpoczyna się jednak dopiero na wysokości Cmentarzyska, stąd też wybrałem prostowanie z 1981 roku (Bilski-Cywiński, IV, 35min), a na siodełku 2260 dotarłem do drogi oryginalnej, która tam się dopiero rozpoczyna (WHP3348, III m.IV, 50min). W ten oto sposób po niemal 6h osiągnąłem wierzchołek Kieżmarskiego Szczytu kończąc "Kieżmarski Kwintet". Jak łatwo się domyślić w całości wspinałem się bez asekuracji. Wszystkie drogi oprócz Mogilnickiego, na którym byłem tylko raz, robiłem wcześniej dwukrotnie. Wszystkie drogi oprócz Prawego Puškáša robiłem wcześniej bez liny. Łączna liczba metrów w ścianie to 2015m, z czego 1275m w górę, a 740m w dół.