Przejście w Tatrach

Droga na Wielkiej Orlej Turniczce od strony Dol. Buczynowej. Trudności V-we w dolnej części, niemalże na początku drogi, to sprytne wyjście przez przewieszkę. Opis sugeruje wyjście od prawej strony przez ściankę, a nie od lewej przez lekką przewieszkę. Moim zdaniem wyjście przez ściankę jest trudniejsze (próbowałem, lecz wycofałem się). Prawdziwe trudności drogi czekają jednak w górnej części ściany. Mamy dwie możliwości: albo na wprost niemal pionową, około 10 metrową płytą w górę, po czym litym uskokiem na dalszą łatwiejszą część grani. Płyta według WC była przechodzona w stylu V A0 i rzeczywiście wygląda na bardzo trudną do sforsowania. Druga opcja (oryginalna, którą szedł zespół Sawickiego) prowadzi w prawo. Opis mówi : "spod prawie pionowej płyty, 2 metry w dół w prawo" i do tego miejsca wszystko się zgadza. Natomiast dalsza część zdania : "po czym skośnie w lewo, w górę" jest sporym nieporozumieniem. Teren powyżej jest pionowy, kruchy i wyprowadza pod lite i przewieszone ścianki podgraniowe, a jego trudności dalekie są od rzekomej III - ki. Jedyne co pozostaje, to wymagający 10 - 12 metrowy trawers. I rzeczywiście nie przekracza on III - ki ! Wymagający, ze względu na kruszyznę, urwiste trawki i całkiem, całkiem sporą ekspozycję. Po jego przejściu osiągamy coś w rodzaju trawiastej depresji nad którą wznosi się lity filar ograniczony z lewej strony bardzo stromą trawiasto - skalistą rynną, a z prawej strony rynną przechodzącą u góry w wąski kominek. Ja wybrałem prawy wariant... i trochę tego żałowałem. Płytami od prawej strony do rynny i nią pod pionowy kilkumetrowy kominek z zaklinowanymi u góry dużymi blokami. Kominkiem w górę na wygodny stopień z lewej strony. Z niego daleki krok w prawo pod blokami, których łapiemy się tylko na tyle na ile to konieczne (bardzo ryzykownie!) na stopień z prawej strony i w górę na łatwiejszy teren, którym na żebro i dalej na wierzchołek. Asekuracja na dolnym V -ym odcinku.