Przejście w Tatrach

Pierwsze kilkadziesiąt metrów (~80, dwa wyciągi) na lotnej, dalej już na sztywno. Droga nie należy do najłatwiejszych orientacyjnie (duża jej część przyjmuje charakter diagonalny), ale jestem daleki od stwierdzenia, że jest szczególnie zawiła. Oferuje piękne wspinanie w odludnej części Tatr. Od połowy ściany mży, 3 wyciągi przed szczytem mżawka zamienia się w deszcz. W wymagających warunkach kontynuujemy wspinaczkę przechodząc wyciąg za V- (powyżej charakterystycznego siodełka). Po przejściu głównych trudności decydujemy się na rozpoczęcie zjazdów (pozostał teren II na szczyt). Wykonujemy 3 proste i stosunkowo długie zjazdy, które kończą się u podstawy filaru. Zostawiliśmy jedną tasmę oraz dwa repy. Trudno sobie wyobrazić, że część wspinaczy reflektuje zejście przez Zachód Grońskiego czy nawet Rysy! W ścianie dużo haków, ale nie wszystkie należy postrzegać jako punkt orientacyjny, niektóre z nich sprowadzą wspinacza na manowce. Piękna droga!